Historia Chobieni

Dawne nazwy miejscowości: Hobena (1238), Coben (1259), de Cobena (1293), Koebin (1316), Chobena (1331, 1580), Koben (1358, 1814), Kobin (1424) Koeben (1543), Köben (1670, 1791).

Początki istnienia Chobieni wiążą się z plemiennym osadnictwem w VII-VIII wieku. W tym czasie powstawały osady obronne - grodziska oraz osady otwarte, których mieszkańcy w razie niebezpieczeństwa chronili się w grodziskach. Do dziś w Chobieni zachowały się dwa grodziska plemienia Dziadoszan - jedno bliższe miejscowości leżące nad polną drogą "na łąki" oraz drugie na wysokości Chobinka w pobliżu stawu Zimnego, owalnego kształtu, otoczone parowem i fosą o wymiarach 30 x 38 m. Znaleziono tam liczne przedmioty ceramiczne.

Chobienia była początkowo małą osadą rybacką należącą do kolegiaty w Głogowie. Prawa miejskie nadał miejscowości Henryk Brodaty w 1238 r. Od 1303 do 1477 roku właścicielem Chobieni był rycerz Otto von Dohna i jego potomkowie, a od roku 1504 ród von Kottwitz, a następnie książęta żagańscy i oleśniccy. Później Chobienia podlegała królom czeskim i austriackim namiestnikom cesarskim. Po roku 1742 należała do prowincji śląskiej, dołączonej do państwa pruskiego. W latach 1818-1945 podlegała regencji wrocławskiej. Średniowieczny herb miasta to mury miejskie z trzema bramami: ścinawską (dziś wylot ul. Partyzantów), głogowską (dziś wylot ul. Wolności) i odrzańską (przy przeprawie promowej).
 
Miasto miało miary i wagę, targ solny, prawo leśne, prawo połowu ryb, prawo warzenia piwa oraz prawo bicia monet. W latach 1603, 1616 i 1622 miasto niszczyły pożary. Spustoszenia dokonała także wojna trzydziestoletnia (1618-1648). W roku 1632 Chobienię ogarnęła zaraza. Ludzie zajmowali się uprawą roli i warzeniem piwa. Wówczas w Chobieni znajdowały się trzy karczmy: przed bramą ścinawską, zamkową i odrzańską (przy promie). Luteranizm wprowadzony został w Chobieni przez Georga von Kottwitz w połowie XV wieku. Kościół katolicki wybudowano w roku 1688, a zbór ewangelicki w rynku w 1769.

 

            Z czasem miasto zaczęło upadać. Pozostało sennym miasteczkiem o bardzo prowincjonalnym wyrazie. Mieszkający tu ludzie zajmowali się teraz połowem ryb, regulacją Odry, najmowali się na przepływające barki. W latach dwudziestych na prawym brzegu rzeki wybudowano kolej łączącą Górę ze Ścinawą. W tych też latach wybudowano przy drogach do Nieszczyc i Radoszyc dwie kolonie, a przy drodze do Laskowej (dawnej drodze do Ścinawy) zbudowano osiedle. Osiedli tam osadnicy z Westfalii i Badenii. W tym czasie powstała linia autobusowa ze Ścinawy do Chobieni oraz szosa do Ścinawy przeprowadzone przez Naroczyce. W styczniu 1945 roku mieszkańcy opuścili Chobienię. Do opuszczonych domów zaczęli napływać "repatrianci" (wypędzeni), głównie zza Buga.

 

Chobienia na starych fotografiach:  https://www.youtube.com/watch?v=CH5ATFXwmD8

 

Literatura:
1. Köben unter den Herrn von Kottwitz 1477-1638. (Chobienia za czasów rodziny Kottwitz 1477-1638). Von Graf Wolfgang von Saurma aus Köben. Druck und Verlag: Bernhard Uphoff & Co., Köben 1923, 48 stron. 
2. Tschrsich Emil: Geschichte der Stadt Köben a. O. (Historia miasta Chobienia nad Odrą).  Druck und Verlag: Bernhard Uphoff & Co., Köben 1928, 88 stron.

 
[Do strony domowej]