Pracę nauczyciela akademickiego podjęła w 1949 r. na III roku studiów w Katedrze Ogólnej Uprawy Roli i Roślin i kontynuowała ją do 1980 od zastępcy asystenta do docenta. Stopień doktora nauk rolno-leśnych uzyskała na podstawie dysertacji „Wpływ głębokości i sposobu wykonania orki przedzimowej na niektóre właściwości gleby i plony roślin w płodozmianie” (1960), a doktora habilitowanego w zakresie uprawy roli i roślin na podstawie pracy „Ocena przydatności rolniczej nowej polskiej maszyny uprawowej – pługofrezarki” (1971) pod kierunkiem prof. dr hab. Bolesława Świętochowskiego. Po opóźnionym decyzją Komitetu Wojewódzkiego PZPR do 1979 r. awansie na docenta, przeniosła się w 1980 z renomowanej wrocławskiej uczelni do Zamiejscowego Wydziału Ekonomiki Produkcji i Obrotu Rolnego krakowskiej AR w Rzeszowie. Była tam kolejno zastępcą dyrektora (1980–81) i dyrektorem Instytutu Technologii Produkcji Rolniczej (1982–84), kierownikiem Zespołu Ogólnej Uprawy Roli i Roślin (1985–87) i Katedry Technologii Produkcji Rolniczej (1987–97) oraz dziekanem Wydziału Ekonomiki Produkcji Rolniczej (1991–93).

Promowała 5 doktorów, w tym 2 (1978) jeszcze jako adiunkt oraz 3 (l980–82) jako docent, uzyskując tytuł profesora nadzwyczajnego (1985). Recenzowała 7 prac doktorskich i 2 habilitacyjne. Promotor 61 prac magisterskich.

Na uczelni wrocławskiej przedstawiciel asystentów w Senacie przez trzy kadencje oraz przez jedną – adiunktów w Radzie Wydziału Rolniczego; w latach 1982–97 członek Senatu AR w Krakowie. Była członkiem Rady Naukowo-Technicznej przy Ministrze Rolnictwa (1963–66), Zespołu ds. Agrolotnictwa Komitetu Techniki Rolniczej PAN (1979–86), Komitetu Uprawy Roślin PAN (1984–89), Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego (1957–84), Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego (1975–97), International Soil Tillage Research Organization (1976–97). Inicjator sekcji Polskiej ISTRO. Przewodnicząca Oddziału Polskiego Towarzystwa Nauk Agrotechnicznych w Rzeszowie (1985–2003), Komisji Rewizyjnej (1988–93) i Sądu Koleżeńskiego (1994–2003) w Zarządzie Głównym PTNA oraz Okręgowego Komitetu Olimpiady Biologicznej w Rzeszowie (1989–2003). Członek Komisji Historycznej Zarządu Okręgowego ZBoWiD we Wrocławiu (1972–80). Należy do Stowarzyszenia Środowiska Żołnierzy AK Żywiciel od 1984, ŚZŻAK Okręgu Warszawskiego od 1990 oraz Polskiego Związku b. Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych od 1994 roku. W 1995 r. w 50. rocznicę wyzwolenia Karnego Obozu Kobiet-Żołnierzy AK awansowała na podporucznika Wojska Polskiego rozkazem Prezydenta oraz otrzymała Patent Weterana Walk o Niepodległość, nadany przez Premiera.

Od 2001 uczestnik cyklicznych konferencji „Nauka i oświata polska na Zachodzie w czasie II wojny światowej” i od 2003  członek Rady Honorowej Budowy Muzeum Powstania Warszawskiego.

           Organizator ogólnopolskiej (1997) i międzynarodowej (2000) konferencji PTNA. Redaktor Zesz. Nauk. AR we Wrocławiu nr 130 (1982), Zesz. PTNA Oddz. w Rzeszowie (1970), Bibliotheca Fragmenta Agronomica 3’/97. Współredaktor Zesz. Probl. PNR nr 40-b (1963), Poradnika Agronoma (1966), Zesz. Probl. PNR Nr 100  (1970), Tagungsberichte Nr 107 DAL Berlin (1970) oraz monografii Nasza Niezwykła Szkoła, Porto San Giorgio – Foxley, 1945–1947. Wyd. Koło Absolwentek, Londyn 1985. Współautor 5 pionierskich skryptów z ogólnej uprawy roli i roślin dla Studiów zaocznych (1954–56) i podręczników – „Uprawa roślin” (1955), „Ogólna uprawa roli i roślin” (1980, 1982, 1993, 1996). Autor biografii „Profesor Bolesław Świętochowski Wybitny Polski Uczony XX wieku” wyd. przez PTA w Fragmenta Agronomica 3/2005 i 148 publikacji (w tym 86 oryginalnych) z zakresu ogólnej uprawy, oceny maszyn uprawowych i uprawowo-siewnych, rekultywacji zwałowisk kopalń węgla brunatnego, agrolotnictwa, eksploatacji sprzętu rolniczego w terenach górskich i ekonomiki produkcji roślinnej. Ponadto 12 artykułów i referatów uzupełniających białe plamy historii – o szkołach zorganizowanych przez gen. Władysława Andersa, o harcerkach na uchodźstwie, zesłaniu, w obozach koncentracyjnych i jenieckich, o wybitnych pedagogach i ostatnim prezydencie RP na obczyźnie.

           Staże i misje naukowe: NRD, Bułgaria, CSRS, Holandia, Szwecja. Nagrody: Min. Nauki, Szkol. Wyższ. i Techniki II st. – 1, Rektora – 10.

Odznaczenia: Medal Wojska Polska Swemu Obrońcy, Warszawski Krzyż Powstańczy, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Medal Pro Memoria i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.