W 1920 r. rozpoczął pracę naukową jako
starszy asystent w Katedrze Hodowli Zwierząt Uniwersytetu Poznańskiego, a po
roku jako adiunkt w Katedrze Ogólnej i Szczegółowej Uprawy Roślin SGGW w
Warszawie. Stopień doktora nauk rolniczych uzyskał w 1927 r. W latach 1928-30
dyrektor Zakładu Doświadczalnego Uprawy Tytoniu w Piadykach pod Kołomyją.
Od 1930 r. kierownik Zakładu Doświadczalnego
Uprawy Torfowisk w Sarnach na Wołyniu, Wydziału Rolniczo-Lasowego Politechniki
we Lwowie. W roku 1935 habilitował się na Wydziale Rolniczym SGGW, a w 1936 r.
uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego i został powołany na Kierownika
Katedry Ogólnej i Szczegółowej Uprawy Roślin. W latach 1939-44 prowadził we
Lwowie wykłady w Instytucie Politechnicznym i na Kursach rolniczych.
Po wyzwoleniu w 1945 r. przeniósł się do
Poznania, gdzie na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu objął stanowisko profesora.
Wkrótce przeniósł się do Wrocławia. Od końca 1945 r. uczestniczył w
organizacji Wydziału Rolniczego Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Był
organizatorem Katedry Ogólnej Uprawy Roli i Roślin. W roku 1946 wybrano Go
Dziekanem Wydziału Rolniczego, a w 1951 r. prorektorem ds. nauki w Wyższej
Szkole Rolniczej. Jednocześnie współorganizował Instytut Uprawy Nawożenia i
Gleboznawstwa, którego w 1950 r. został wicedyrektorem i kierownikiem Zakładu
Uprawy Roli i Płodozmianów.
Współpracował z praktyką rolniczą. Przed
wojną pracował w Lwowskiej Izbie Rolniczej, po wojnie został przewodniczącym
Rady Naukowej przy WRN we Wrocławiu, a od 1955 r. również Rady
Naukowo-Technicznej przy Ministrze Rolnictwa.
Prowadził badania z zakresu uprawy roli i roślin,
płodozmianów, podnoszenia żyzności gleb lekkich, ekologii i zwalczania
chwastów. Liczba prac naukowych - 213, z czego 31 wykonano przed wojną. Autor
podstawowych podręczników akademickich: “Ogólna uprawa roślin”
(wyd. 5 1965), “Uprawa roli” (wyd. 3 1966). Współautor książek
przeznaczonych dla inżynierów, techników i praktyków rolników.
Twórca szkoły naukowej, w której wykształcił
38 doktorów, był bezpośrednim opiekunem 9 habilitacji a 14 konsultantem,
promotorem 91 magistrantów. Ze szkoły tej 13 osób uzyskało tytuły profesorów.
Brał aktywny udział w pracach wielu
towarzystw naukowych. W latach 1933-35 przewodniczący Polskiej Sekcji Torfowej
Międzynarodowego Towarzystwa Gleboznawczego. Od 1936 r. członek Polskiej
Akademii Umiejętności i Polskiego Towarzystwa Botanicznego. Współorganizator
Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, w 1951 r. został pierwszym przewodniczącym
Wydziału Rolniczego. Od 1954 r. przewodniczący Komisji dla Podniesienia Żyzności
Gleb Lekkich PAN. Członek Rady Naukowej Instytutu Maszyn Rolniczych w Poznaniu,
Biologii Stosowanej we Wrocławiu, Zakładu Ekologii PAN, IUNG-u. Wyróżniony
licznymi nagrodami, orderami i odznaczeniami, m. in. Krzyżem Komandorskim
Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Medalem im. M.
Kopernika.
Doktor honoris causa WSR w Olsztynie i SGGW w
Warszawie, członek rzeczywisty PAN, członek korespondent Wszechzwiązkowej
Akademii Nauk Rolniczych w Moskwie.
Były żołnierz AK– pseudonim “Żubr”.
Zmarł 6 grudnia 1975 roku we Wrocławiu.
