Przebieg i dynamika procesów wietrzenia warunkowana jest oddziaływaniem szeregu
czynników. Czynniki te decydują o charakterze zachodzących przemian, rodzaju powstających produktów wtórnych oraz dominujących w danych warunkach procesach fizycznych bądź chemicznych. Najistotniejszy wpływ na procesy wietrzenia posiadają następujące czynniki:
Cechy fizyczne skał. Przebieg wietrzenia jest w znacznym stopniu determinowany przez cechy fizyczne skał, głównie zaś przez ich teksturę, rodzaj lepiszcza, oraz twardość i wielkość cząstek.
Tekstura. Z teksturą skał związana jest ich przepuszczalność. Cech ta określa łatwość, z jaką woda może przenikać do wnętrza skały. Przepuszczalność skał zależy od dwóch czynników: przestrzeni pomiędzy poszczególnymi minerałami oraz rodzaju minerałów budujących skałę. Istniejące pomiędzy ziarnami mineralnymi pory umożliwiają wnikanie wody i rozpuszczonych w niej kwasów, co inicjuje szereg reakcji chemicznego rozpadu minerałów. Skład mineralny skały ma również duże znaczenie. Niektóre minerały wietrzeją łatwo, inne znacznie trudniej. Rozpad skały może być powodowany właśnie obecnością minerału wietrzejącego znacznie szybciej od swoich "sąsiadów". Taka sytuacja ma miejsce podczas wietrzenia granitu. Jednym z budujących go minerałów jest mało odporny na wietrzenie biotyt. Rozpad biotytu powoduje miejscowe "rzeszotowienie" skały, a w rezultacie jej dezintegrację do poszczególnych ziarn mineralnych.
Lepiszcze skał okruchowych. Rodzaj lepiszcza może istotnie wpływać na odporność skał na wietrzenie. Na przykład piaskowiec o łatwo rozpuszczalnym lepiszczu węglanowym szybko ulega rozpadowi do piasku. Obecność lepiszcza krzemionkowego znacznie zwiększa odporność skał na wietrzenie.
Twardość. Twardość i spójność skał wpływają przede wszystkim na początkowy okres wietrzenia. Cechy te decydują o łatwości rozdrabniania materiału do takich rozmiarów, które umożliwiają rozpad chemiczny. Takie skały jak zbite kwarcyty czy piaskowce o wolno wietrzejącym spoiwie, są odporne na wietrzenie fizyczne i posiadają małą powierzchnię ogólną, poddaną działaniu chemicznemu. W przeciwieństwie do nich, skały porowate, takie jak popioły wulkaniczne (tufy) czy wapienie, łatwo ulęgają rozpadowi na drobne cząstki. Ich powierzchnia ogólna ulega szybkiemu przyrostowi, co sprzyja przebiegowi reakcji chemicznych i przyspiesza proces wietrzenia.
Wielkość cząstek. Obecność w skale dużych kryształów różnych minerałów osłabia jej odporność na wietrzenie fizyczne. Dzieje się tak dlatego, że różne minerały wykazują różną zdolność do rozszerzania się i kurczenia pod wpływem zmian temperatury. Powstające wewnątrz skały naprężenia powodują tworzenie się pęknięć i szczelin, a następnie rozpad skał na minerały składowe. Wielkość cząstek wpływa również na chemiczne procesy rozkładu. Zazwyczaj rozdrobnienie fazy stałej przyspiesza wietrzenie chemiczne. Wynika to z faktu, iż materiał o wysokim stopniu dyspersji odznacza się dużą powierzchnią właściwą, a tym samym dużą powierzchnią chemicznej wymiany.
Właściwości chemiczne i budowa minerałów. Szybkość rozkładu minerału o danym uziarnieniu zależy od jego budowy chemicznej. Zależność tę przedstawić na przykładzie dwóch minerałów z grupy krzemianów: oliwinu i skalenia potasowego. Oliwin jest przedstawicielem krzemianów wyspowych, zbudowanych z oddzielnych tetraedrów, połączonych ze sobą za pośrednictwem jonów magnezu i żelaza. W obecności wody jony te są łatwo uwalniane i wymywane. Powierzchnia kryształu ulega zniszczeniu, a pozbawione kationowych mostków tetraedry zostają uwolnione. Wietrzenie postępuje dalej, aż do całkowitego rozkładu kryształu. Inaczej jest w wypadku skaleni alkalicznych, należących do grupy krzemianów szkieletowych. Pomimo iż głównymi składnikami tych minerałów są wysoce mobilne kationy K+ i Na+, wykazują one względną odporność na wietrzenie. Skomplikowana, szkieletowa struktura skaleni znacznie utrudnia uwalnianie kationów zasadowych. Aby doszło do ich uruchomienia, łańcuch tetraedrów musiałby ulec zerwaniu. Najsłabszymi ogniwami tego łańcuch są połączenia Si-O-Al. podatność skaleni zasadowych na wietrzenie wzrasta więc wraz ze wzrostem ilości izomorficznych podstawień krzemu przez glin w łańcuchu tetraedrycznym. Istotną rolę w kształtowaniu odporności minerałów na wietrzenie odgrywa też gęstość ułożenia jonów w sieci krystalicznej. Na przykład oliwin i biotyt, które stosunkowo łatwo wietrzeją, posiadają luźniejszą budowę krystaliczną niż minerały odporne na wietrzenia chemiczne, takie jak cyrkon, czy muskowit.
Warunki topograficzne. Wpływ warunków topograficznych na wietrzenie chemiczne ujawnia się poprzez zjawiska takie jak: spływ powierzchniowy i związany z nim stopień nawilżenia skał macierzystych, przesiąkanie wody w głąb i związane z nim wymywanie składników rozpuszczalnych oraz erozja produktów wietrzenia. Na stromych zboczach większość wody opadowej ulega odprowadzeniu ze spływem powierzchniowym. W tych warunkach jej oddziaływanie na skały jest znikome. Intensywnie zachodzą natomiast procesy erozji, wywoływanej przez płynącą wodę i wiatr oraz powierzchniowe ruchy masowe. W konsekwencji, procesy mechanicznej dezintegracji przebiegają znacznie gwałtowniej od procesów chemicznego rozkładu. Na terenach płaskich, nisko położonych, sytuacja wygląda inaczej. Spływ powierzchniowy jest znikomy, natomiast infiltracja osiąga maksimum. W takich warunkach swobodne przesiąkanie wody w głąb jest utrudnione. Rozpuszczalne składniki, uwolnione na drodze hydrolizy, pozostają w stagnującej wodzie, co działa hamująco na dalsze procesy rozkładu. Zwierciadło wody gruntowej znajduje się na niewielkiej głębokości, co prowadzić może do lokalnych wystąpień wody nad powierzchnię gruntu i tworzenia się bagien. Zainicjowany zostaje proces akumulacji substancji organicznej. Środowisko staje się bardzo silnie zredukowane. Wydaje się, że najbardziej sprzyjającymi terenami dla przebiegu procesów wietrzenia chemicznego są faliste lub lekko pochyłe wyżyny, gdzie spływ powierzchniowy nie jest zbyt duży, zaś swobodne przesiąkanie wody nie jest niczym hamowane. W takich warunkach strefa wietrzenia może sięgać do głębokości trzydziestu metrów, a nawet głębiej.
